بررسی حساسیت حشرات کامل Aphidius nigripes (Hym.: Aphididae) به قارچ بیمارگر Lecanicillium muscarium (Deut.: Moniliales)

حساسیت حشرات کامل Aphidius nigripes Ashmead به قارچLecanicillium muscarium (Petch) Zare & Gams با روش‌های مختلف آلوده شدن بررسی شد. غلظت‌های قارچ شامل 104، 105، 106، 107 و 108 اسپور در میلی‌لیتر و شاهد (آب مقطر به همراه تریتون X-100به میزان 04/0%) به روش محلول‌پاشی، و یا غوطه‌وری زنبورهای نر، ماده و شفیره‌های پارازیتویید به کار رفته و مرگ و میر آن‌ها در مدت 8 روز، محاسبه شد. حشرات کامل زنبور نر و ماده از طریق آلودگی مستقیم بیشترین حساسیت را نسبت به قارچ نشان داده و آلوده شدند. کمترین میزان تلفات پس از 8 روز مربوط به غلظت 104 اسپور در میلی‌لیتر برای حشرات نر و ماده‌ بود. روند افزایش مرگ و میر در جمعیت زنبورها با افزایش غلظت رابطه‌ی مستقیم داشت. بیشترین میزان مرگ و میر مربوط به آلوده‌سازی زنبورها به روش مستقیم با غلظت 108 اسپور در میلی‌لیتر با 9/97% برای حشره‌ی ماده و 100% برای حشره‌ی نر بود. مقدار LC50 محاسبه شده‌ی قارچ برای حشره‌ی ماده تقریباً سه برابر بیشتر از حشره‌ی نر بود. میزان LT50 نیز برای غلظت‌های بالا محاسبه شد که نتیجه، مؤید حساسیت بیشتر حشره‌ی نر نسبت به حشره‌ی ماده در مقابل قارچ بود. حشرات کامل زنبور از طریق تماس با گیاهان آلوده به قارچ نیز بیمار شدند، اگر چه میزان مرگ و میر در مقایسه با روش آلوده‌سازی مستقیم کمتر بود. میزان LC50 وLT50 محاسبه شده نیز در این روش بیشتر از روش آلوده‌سازی به روش مستقیم بود. شته‌های مومیایی شده نیز با قارچ آلوده شدند، اما انتقال این آلودگی به شفیره‌های زنبور داخل پوسته‌ی مومیایی کمتر بود. تعداد کمی از حشرات خارج شده از این شفیره‌ها نیز در اثر قارچ آلوده بودند. نتایج آزمایش‌های بعدی نشان داد که آلودگی در اثر تماس با پوسته‌ی شته‌های مومیایی آلوده به قارچ ایجاد شده و از طریق انتقال درونی اتفاق نیفتاده است.